Στα νιάτα είναι η ελπίδα
στα νιάτα είναι η ελπίδα, μη τους μπήγετε το μαχαίρι
Πολλοί είναι φύσει θέσει αισιόδοξοι και άλλοι τόσοι εξίσου απαισιόδοξοι.
Στο σοκ και στον πνιγμό της δολοφονίας μιας νέας κοπέλας, η ελπίδα για τους απαισιόδοξους χάνεται, σχεδόν ολοκληρωτικά.
Ποιος όμως την κρατά ζωντανή την ελπίδα;
Πολλοί κατατάσσουν τους φύσει ή θέσει απαισιόδοξους σε εκείνους οι οποίοι από τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν στα γεγονότα γίνονται πολλαπλασιαστές απελπισίας.
Οι περισσότεροι στους φύσει ή θέσει αισιόδοξους προσδίδουν πολλές φορές μέχρι και χαρακτηριστικά μεταφυσικά και λυτρωτικά, πως να τους αδικήσεις.
Οι αισιόδοξοι σε κάθε τραγικό γεγονός, ασχέτως από τη συχνότητά του, αντιδρούν κάθε φορά με ένα ξόρκι του τύπου «ας ελπίσουμε ότι θα είναι το τελευταίο κακό».
Θυμίζει λίγο προσευχή ή ένα σταυροκόπημα, ότι κάποια μεταφυσική δύναμη θα επέμβει και ο κόσμος θα παραδειγματιστεί, θα αφυπνιστεί από μια θεϊκή παρέμβαση ή μια ανώτερη θεσμική δύναμη, που ξέρει καλύτερα από εκείνους.
Εκεί είναι όμως που αρχίζει και η ύπνωση, η ανάθεση στην ανώτερη δύναμη, η οποία με έναν τρόπο ακαθόριστο θα δώσει φώτιση στους ανθρώπους να ξεπεράσουν μια κατάσταση που πληγώνει βάναυσα, σοκάρει και εν τέλει παραλύει σώμα και πνεύμα.
Μια παράλυση που απομακρύνει από τη δράση, εκείνη τη δράση που θα αποτρέψει το επαναλαμβανόμενο έγκλημα, που τους σοκάρει, αλλά κυρίως θα αποτρέψει το δικό τους μεταφορικό έγκλημα κατά της ελπίδας.
Γιατί για να εμποδίσεις να σκοτώνεται κάθε φορά η ελπίδα πρέπει να λάβεις μέτρα.
Όταν δηλαδή κυριαρχεί η ανάθεση σε άλλους στην καλύτερη περίπτωση ή στο μεταφυσικό και στην προσευχή, τότε το ειδεχθές έγκλημα επαναλαμβάνεται και οι αιτίες μένουν εκεί για να φροντίζουν το έγκλημα της 28χρονης Κυριακής, της 26χρονης Γαρυφαλλιάς και κάθε γυναίκας πριν ή μετά από αυτές να επαναλαμβάνεται στις επόμενες.
Εκεί είναι όμως που σκοτώνουν οι ίδιοι τελικά την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, γιατί μετά από τόσες γυναικοκτονίες και τόση ανάθεση σε panic buttons – χρήσιμα σίγουρα εργαλεία – επέλεξαν να αναθέσουν σε άλλους εξολοκλήρου και κατ’ αποκλειστικότητα την ευθύνη να σώσουν τις γυναίκες θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.
Στους φύσει ή θέσει απαισιόδοξους και στον τρόπο με τον οποίο εκείνοι αντιδρούν στις τραγωδίες πολλοί βλέπουν το βαρκάρη του Αχέροντα ή εκείνον που στον πόνο πάνω κερνά το πικρό φαρμάκι, δίνει τη χαριστική βολή.
Είναι όμως έτσι;
Είναι αυτή που μαυρίζει το τοπίο ακόμη περισσότερο και κάνει την ελπίδα να χάνεται. Η φυσική αντίδραση είναι νομοτέλεια όμως. Και η ενστικτώδης αντίδραση απέναντι στους απαισιόδοξους είναι η αναζήτηση της ελπίδας, γιατί χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει προσμονή, γιατί ο συναγερμός έχει σημάνει, ότι μπορεί να έρθουν και χειρότερα και αυτό το «μπορεί» γίνεται ρεαλιστικό και διαρκώς πραγματώνεται (5 γυναίκες έφυγαν από το χέρι του συντρόφου στους τρεις μήνες του 2024).
Προσωπικά πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου φύσει απαισιόδοξο. Με τα χρόνια επέλεξα να είμαι και θέσει. Η απαισιοδοξία μου ήταν το κίνητρό μου για να βρίσκω την ελπίδα. Η αναζήτηση δύσκολη, μαραθώνια διαδικασία πολλές φορές και με μεγάλο κόστος, το πείσμα και η δουλειά την φέρνει όλο και πιο κοντά και πραγματώνεται κάθε μέρα, πρώτα προσωπικά και μετά συλλογικά (στην οικογένεια, στην εργασία, στο κοινωνικό περιβάλλον).
Προτίμησα για την υπόθεση της Κυριακής των Αγίων Αναργύρων και για κάθε Κυριακή πριν από εκείνη ή επόμενη – σίγουρα θα υπάρξει και επόμενη – να μιλήσω από την πρώτη στιγμή.
Και σήμερα να μπορώ να μιλήσω στην κόρη μου την Ηλέκτρα για τη θέση της στην κοινωνία.
Να της μάθω την απόρριψη, να τη δέχεται και αντίστροφα και το δικαίωμά της να μπορεί να απορρίπτει και εκείνη, την ανοχή στη διαφορετικότητα, το σεβασμό και την αυτοεκτίμηση της υπόστασής της και του σώματός της και την αγάπη για την ευθύνη.
Μπορώ να μιλήσω στα νέα παιδιά που συναντώ στη δουλειά και ιδίως στα κορίτσια να σκοτώσουν πρώτες εκείνες τα στερεότυπα που τυχόν τις έχουν εμποτίσει από το σπίτι τους και να μην ανέχονται τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την ισοτιμία μέσα από μια διαδικασία παραδοχής ότι, το ένα φύλο πρέπει να βλέπει την ανωτερότητα του άλλου και αυτό να είναι αμφίδρομο για να εξασφαλιστεί η ισορροπία που η ίδια η ζωή και η φύση δείχνει, κόντρα σε εκείνους που επιμένουν να ρίχνουν το δηλητήριο ότι όλα είναι και λειτουργούν με τους νόμους της ζούγκλας.
Μπορώ να μιλήσω σε ένα νέο αγόρι για την ομορφιά της αναγνώρισης της ανωτερότητας της γυναίκας μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης εξέλιξης και για το πόσο απαραίτητες είναι ιστορικά για να κινηθεί ο τροχός της ιστορίας.
Για το πόσο μέτριοι και καταστροφικοί ο ένας για τον άλλο γινόμαστε οι άντρες, όταν οι γυναίκες υποτάσσονται στα πατριαρχικά στερεότυπα και στις δοξασίες και το πόσο δική μας ευθύνη είναι – των ανδρών – να τις έχουμε πάνω από τη δική μας ύπαρξη.
Το νου μας λοιπόν στα νιάτα.
Ας παλέψουμε τώρα για τους νέους πριν εξοντώσουν ο ένας τον άλλο.
Γιατί, τα νιάτα τους είναι η ελπίδα και πρέπει να διαλέξουμε τώρα αν για λίγο τα χάνουμε ή αν θα τα αφήσουμε να σκοτώνονται κάθε μέρα.
Και αν τα νιάτα του κόσμου, η ανθρωπιά και η καθαρότητα του μυαλού δηλαδή χαθούν και τα νεανικά μυαλά γεράσουν μέσα στη συνθήκη της εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της μετατροπής του σε αντικείμενο αναπαραγωγής παιδιών, κέρδους και κάθε λογής συντηρητισμό, τότε είμαστε εμείς που μπήγουμε το μαχαίρι στην πλάτη τους, ύπουλα σαν τον δειλό των Αγίων Αναργύρων.
Τότε θα έχουμε πραγματώσει ένα βήμα πιο κοντά στη χαμένη νιότη μας, την ελπίδα μας.